اینداکشن یا تحریک زایمان یکی از شایعترین مداخلات مامایی است که در زمان ترم به علل مختلف جنینی و مادری انجام می شود. یکی از رایج ترین علل آن حاملگی های بعد از ترم است. عوامل نرم کننده سرویکس شامل لامیناریا، ژل استروژن رلاکسان، آنالوگ های پروستاگلاندین مورد استفاده قرار می گیرند. اقلام مختلف پروستاگلاندین شامل قرص های واژینال میزوپروستول (PGE1)، ژل واژینال دینوپروستون (PGE2)، و شیاف های دینوپروستون هستند. آنالوگ های پروستاگلاندین به طور وسیع جهت نرم کردن سرویکس و تحریک انقباضات رحمی به منظور نیل به زایمان واژینال مورد استفاده قرار می گیرند. در ادامه به مبحث نکاتی در مورد مقایسه تاثیر میزوپروستول و دینوپروستون در زایمان حاملگی میپردازیم.
اینداکشن و علل آن
قرص میزوپروستول ارزان قیمت بوده و در دمای اتاق ثابت مانده و نیاز به یخچال ندارد و روش استفاده از آن آسان است. عوارضی مانند پارگی رحم، تاکی سیستول و تحریک بیش از حد رحمی، عوارض جنینی و مادری هنگام استفاده از این دارو گزارش شده است. دینوپروستون گران قیمت بوده و نیاز به یخچال دارد. نشان داده شده که دینوپروستون از میزوپروستول بی خطرتر بوده و با افزایش میزان سزارین و تحریک بیش از حد رحمی همراه نیست.
در مطالعه پژوهشگران سنندجی بر روی ۸۴ خانم حامله برای مقایسه تاثیر میزوپروستول و دینوپروستون در القای زایمان حاملگی های ترم نشان داده شد که تفاوتی بین دو گروه از نظر میزان سزارین وجود ندارد که البته این میزان در هر دو گروه نسبت به سایر مطالعات مشابه بالاتر بوده است (۴۲.۵ درصد افراد استفاده کننده از میزوپروستول و ۵۰ درصد افراد مصرف کننده دینوپروستون). در این مطالعه سزارین به علت الگوی غیرطبیعی ضربان قلب جنین در گروه میزوپروستول بیشتر از گروه دینوپروستون بوده است. برعکس در گروه دینوپروستون سزارین به دلیل اینداکشن غیرموثر بیشتر بوده است
